La víspera del seis de julio, Ane aprende a hacer croquetas con la ayuda de su abuela. Aprovecha la ocasión para pedir que le compren un globo, que es lo que más le gusta de los sanfermines. Sin embargo, escucha una conversación que la deja un poco triste. ¡Pero a Ane se le ocurre una idea magnífica! ¿Tendrán algo que ver las croquetas fantásticas?

Maialenek entzierroa korritu nahi du, baina aitonak ezetz, neskek ezin dutela esan dio. Amonak, berriz, bilobaren alde egin du, eta Iratxoerrin ere sanferminak ospatzen direla kontatu dio. Han, iratxo neska batzuk –Puck izeneko bat tartean– alkatearen aurka altxatuko dira, Minotauro urdinen entzierroan parte hartzen uzten ez dielako.

Las hermanas Chayna y Kande nacieron en una aldea de un país africano y ahora viven en Pamplona. Les gustan las fiestas de San Fermín y sobre todo… ¡Larancha-la! Ambas, con la ayuda de sus amigos, preparan un baile. ¿Conseguirán enseñárselo a la giganta?

Una niña descubre a Braulia, la reina americana, y queda hipnotizada con su baile incansable. Quiere ser como ella, quiere bailar como ella, pero no lo consigue: nació con los oídos cerrados y no puede seguir la melodía. Entonces, huye hasta que se encuentra a una titiritera, quien la ayudará a hacer realidad su sueño.

La protagonista de esta historia ve cómo por arte de magia, en sanfermines, los mayores se vuelven simpáticos, se convierten en niños como ella. El día del txupinazo, hasta que se lanza el cohete, todas las familias viven una gran odisea. ¡No te pierdas esta aventura!

Maialen quiere correr el encierro, pero su abuelo le dice que las chicas no pueden. Su abuela, en cambio, la apoya y le cuenta que también en Duendelandia del Arga se celebran las fiestas de San Fermín. Allí, las duendecillas –Puck, entre ellas– se levantarán contra el alcalde que les prohíbe participar en el encierro de los minotauros azules.

Behiak suzko entzierroan parte hartu nahi du, zezenak urtero bezala. Baserriko lagunekin batera, ahal duen guztia egingo du entzierroan korrika egiten utz diezaioten, horretarako arauak hautsi behar baditu ere.

Ipuin honetako protagonistak harriduraz ikusten du nola helduak, ustekabean, pertsona jatorrak eta atseginak bihurtzen diren sanferminetan. Haurrak dirudite. Txupinazo egunean, suziria jaurti arte, familia guztiek odisea handi bat bizi dute. Ez galdu abentura hau!

«Lasai egoteko, minik ez duela ematen eta ni emakume indartsua naizela munduari aurre egiteko. Super indartsua, aizu, baina hemen nago burdinazko helduleku bati lotuta eta zulo sakon batekin izterrean. Baina ondo, e! Eta animotsu, gaur ez bainaiz hilko. Renteriari esan diot odola ez nahasteko, eta superbotereren bat duen norbaiten odola pasatzeko. Spider Woman edo Bat Woman izateko aukera eman diezadatela. Barre egin du, Superni izatearekin konformatu beharko dudala, eta ez arduratzeko, odol-bankutik fresko-fresko ekarriko didatela odola».

Igandea da, baina beste edozein egun izan zitekeen. Asteazkena edo osteguna. Inork ez du ospitalean sartu nahi igandeetan; asteazken edo ostegunetan ere ez. Inork ez du ospitaleetan sartu nahi. Zer gertatzen da, baina, aukerarik onena denean?
Eleberriko narratzaileak dagoeneko troka bilakatu den zuloa dauka haragi bizian. Infiniturantz doan hamar zentimetro zabaleko zauria izterrean. Mina barrurantz egiten duen uhina gero eta handiagoa da. Hondoratzear dagoen baporea da narratzailea. Zeri eutsi diezaiokegu zulo sakonera goazenean?
Ospitaleko Larrialdietako errezelek sortutako gelatxo batean sartu dute narratzailea; bakarrik, hara zelan heldu den oso ondo ez dakiela. Noraezean dago, galduta... Zelan biziraun, zure kontroletik kanpo dagoen egoera batean? Zerk eman diezazuke patxada egoera asaldatu honetan?
Ezinegon horretatik abiatzen da autorea bere lehen eleberri honetan. Bizitzaren atakan jarri du narratzaile protagonista, eta arma gisa ironia eta umorea eman dizkio.
 

Jokin Erkorekak liburu bat idatzi du harrimenezkoa eta kultua, sentibera eta gordina. Asko irakurri dutenen lanak izan ohi dira horrela; denbora baino lehen nostalgia bihurtuak. Hemen ez dago lehenaldirik ez etorkizunik, oraina baino ez. Sortu berri den banda baten antzera, berea ez da soilik erritmoa, ez da soilik letra. Estetika bat da, garaje bat, mundu bat, kontatu diguten mundua baino ederragoa batzuetan, itsuski ederragoa beste batzuetan. Publikoak amaieran beste bat eskatuko du: beste poema bat.

Igor Estankona

                 Has gaitezen
                 behar bezala:

                alboratu eginen naiz
                txinaurrien eresia ez oztopatzeko,
                bide emateko eguzki-inar erradiaktiboei,
                barruan entzun dadin kanpoko iskanbila